Expedition Tour 2013

Przyszedł czas na relację z wyprawy w góry.

W sumie od kiedy postanowiłem, że wyjeżdżam, miałem 3 dni na przygotowanie i zapakowanie samochodu.

W zasadzie były to 2 dni, bo w międzyczasie pojechałem do Torunia.

Nigdy nie byłem w górach, więc zupełnie nie wiedziałem czego się spodziewać (tym bardziej w połowie listopada).

Jak postanowiłem, tak w środę 13 listopada przy temperaturze 4*C załadowałem wszystkie rzeczy do samochodu przygotowując jednocześnie miejsce do spania i wyruszyłem w swoją przygodę.

Tak mieszkałem (tzn z czasem był większy bałagan :D)

Miałem do przejechania 697 km i praktycznie cały czas padało. Dopiero w okolicach Krakowa przestało, a następnego dnia koło południa pokazało się nawet słońce, więc można było pstryknąć kilka słonecznych fotek :)

Niesamowicie zachwyciły mnie ośnieżone szczyty Tatr, które ukazały się gdzieś w oddali. W pierwszej chwili wydawało mi się, że to chmury i nie zwróciłem uwagi ale w momencie gdy dotarło do mnie co widzę, zamurowało mnie z zachwytu. Myślę, że jak na pierwsze spotkanie z górami, widok tych ośnieżonych szczytów w słonecznej jesiennej pogodzie, był taki, że nie mogłem trafić idealniej! To jest to! To była ta pora roku, ten czas i ten dzień w którym miałem to zobaczyć. Niesamowite uczucie! Nie mogło być piękniej!

Tutaj mój jedyny wstępnie przyjęty cel podróży - Pieniny i Zamki w Niedzicy i Czorsztynie
(zdjęcie wyblakłe bo Blogger ma jakąś wadę i nie radzi sobie czasem z interpretacją kolorów)

Nie planowałem nic. Tuż przed zachodem zawiało mnie w stronę Tatr. Postanowiłem przyjrzeć się im bliżej i wyruszyłem w stronę wsi "Murzaschile". Oryginalna nazwa i w sumie do tej pory nie wiem jak się ją wymawia :D Zamiast jechać główną drogą, znalazłem mniejszą krętą, prowadzącą między lasem prosto w śnieg, który widziałem w oddali. Droga wiodła w niewielkiej dolinie przez las, później była mała wioska, droga piaskowa i znów las, teraz o wiele gęstszy i z agresywniejszym terenem. Słońce już zaszło ale było jeszcze widno, temperatura w przeciągu ostatnich 4 km spadła o 2*C i zostały już tylko 2*C.

W pewnym momencie dotarłem do miejsca, gdzie nie dało się już dalej przejechać - zamknięta droga Parku Narodowego. Temperatura wynosiła już tylko 1*C, a ja zawracając zakopałem się w błocie w środku górskiego lasu :D To było piękne! Naprawdę! Po jakichś 20 minutach wyjechałem ale szczerze - miałem cichą nadzieję, że nie uda mi się szybko wybabrać i że będę zmuszony spędzić tam noc... Mogłem zostać :D

Skoro już wyjechałem i musiałem opuścić teren pobliża Tatrzańskiego Parku Narodowego, pojechałem do wspomnianej wsi Murzaschile i było już ciemno gdy tam dotarłem. Zatrzymałem się by zagotować wodę na herbatę i coś zjeść.

Były już -2*C, trawa wszędzie wokół stwardniała i pobieliła się szronem :D Gdy kładłem się spać było ok -4*C. Można już było drapać szyby i zamarzł mi rano GPS :)

Rano porozmawiałem z napotkanym góralem, który polecił mi pojechać w stronę Łysej polany. Wyruszyłem więc dalej i od tego momentu kręciłem się po różnych miejscach pstrykając zdjęcia. Pogoda jednak już była pochmurna.

 Tutaj jadłem śniadanie :)

 Odwiedziłem też kuzyna w Krakowie i w niedzielę 17 listopada postanowilismy wejść na Turbacz (1310 m n.p.m.) koło Nowego Targu. Pogoda dopisała, było ciepło i słonecznie.

Powrót przypadł nam w skąpanych zachodzącym słońcem krajobrazach

  W poniedziałek 18 listopada byłem już w Pieninach. Zatrzymałem się w Krościenku nad Dunajcem, skąd wyruszyłem zdobyć Trzy Korony. Musiałem w gęstej porannej mgle szukać oznaczeń szlaku aby się nie zgubić.

Na szczęście na szczycie było już widać więcej.

 A to ja na Okrąglicy w masywie Trzech Koron (982 m n.p.m.)

Tutaj Blogger znów nie radzi sobie z interpretacją kolorów :D

 Tatry widziane z Okrąglicy

Tatry jakiś czas później widziane z Przełęczy Szopka (784 m n.p.m.)

 Czertezik (772 m n.p.m.)

Sokolica (747 m n.p.m.)

Tutaj przedwyjazdowy widok na Tatry o zachodzie słońca 19 listopada

Hmm... Na koniec warto by pokusić się o jakieś merytoryczne podsumowanie.

Niesamowite jest to, że te piękne krajobrazy odwracają wciąż uwagę od masy niebezpieczeństw, które czyhają na każdym kroku. Tylko szacunek i respekt dają pozór bezpieczeństwa, jeden niefart i możesz nie wrócić. To jest moc!

Wiosną chcę jechać zanim zniknie śnieg i już przygotowuję się do tej wyprawy. Będę podróżować i zdobywać szczyty!

Na koniec dodam co oczywiste, że góry zachwyciły mnie tak jak się spodziewałem. Zachwyciły ale i bardzo odmieniły.

Mam poczucie marnowanego wciąż czasu, nie usiedzę już na miejscu.

Nie jestem już... i pytanie właśnie... kim? Bo sobą teraz się stałem.